Over het onheil van het kapitalisme in Duitsland

Frontal-docu
Op woensdag 19 augustus zendt het tweede Duitse televisienet ZDF weer een aflevering uit van de reeks Frontal 21-Dokumentation. De titel luidt: Auferstanden aus Ruinen, het thema is de ontwikkeling van de linkse partijen sinds de val van de Muur die Oost- en West-Duitsland sedert augustus 1961 scheidde. Het ligt voor de hand dat het zwaartepunt van de documentaire zal liggen op de partij die zich profileert onder de naam Die Linke, en die aan de ene kant diverse ideeën aan de man probeert te brengen waarvoor een vroegere sociaal-democratische partij in West-Duitsland zich niet had hoeven schamen, maar waar aan de andere kant kopstukken in hebben plaatsgenomen die volgens menigeen iets te veel zijn gevormd door de kaders van de voormalige DDR. Helemaal onwaar is dat weliswaar niet, maar gezien de mogelijkheden die verkiezingen bieden zouden degenen, die het rode potlood binnenkort weer moeten hanteren, hun kruisje kunnen plaatsen bij die personen, welke geen binding meer (kunnen) hebben met de dubieuze DDR-staatspartij van voor 1989.

Een briljante intellectueel en een drammerige volksmenner
Daar is ten eerste Gregor Gysi (*1948), de grote intellectueel en stemmentrekker — één van de weinige politici die is gezegend met een tante, die de Nobelprijs voor Literatuur heeft ontvangen: Doris Lessing, 2007 — die zich niet schaamt diverse negatieve aspecten van de vroegere staat waarin hij woonde en werkte, te veroordelen en zich breed te maken voor de minder bedeelden. Want daar ligt de hond immers begraven: het feit dat de laatste Duitse regeringen het niet alleen hebben toegelaten, maar nadrukkelijk in de hand hebben gewerkt dat de echte armen steeds armer werden, en aan de andere kant op de koop toe hebben genomen dat ware rijken steeds meer geld kregen, heeft deze partij zo in het middelpunt van de belangstelling gerukt. Dat er dan een zeer kapitaalkrachtige demagoog uit het Saarland — Oskar Lafontaine (*1943), de neo-Duitse Napoleon, ooit minister-president van die deelstaat en ook enige tijd minister van Financiën in de Bondregering van Gerhard Schröder; een man met een veel te groot ego en een meester in het weglaten van allerlei gegevens, die voor een totaalbeeld absoluut noodzakelijk zijn, maar die hem even niet uitkomen — naast Gysi wordt geduld, zal enerzijds flink wat 'links'georiënteerde, voormalige SPD-stemmers trekken, anderzijds zal hij ook voldoende mensen afschrikken.

Nieuwe mensen, nieuwe kansen
Het wachten is dus op een geheel nieuwe generatie partijleden die een nieuw kader kunnen vormen en van wie iedereen zal kunnen aannemen dat ze helemaal niets met de oude DDR te maken (willen) hebben.
Bodo Ramelow (*1956) van Die Linke laat vandaag in een interview met de Frankfurter Rundschau weten dat hij best bereid is in Thüringen te stemmen vóór een SPD-kandidaat als minister-president, zelfs als zijn eigen partij groter zou worden. Het maakt meer duidelijk dan alleen de wens om op bepaalde niveaus een rood-rode samenwerking — die hier en daar reeds bestaat — verder uit te bouwen, maar tegelijkertijd om zoveel mogelijk christelijke politiek te weren.
Die gedachte is wel sympathiek, want christelijke politiek is zelden of nooit constructief en al helemaal niet in het altijd nog verdachte Duitsland.
____________
Afbeeldingen
1. Gregor Gysi van de partij Die Linke.
2. Oskar Lafontaine van dezelfde club.
3. Bodo Ramelow van dezelfde partij.